Opis:

Iwona Czarnecka, dr nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki (2012), adiunkt w Katedrze Historii Wychowania APS; absolwentka APS na kierunku pedagogika specjalna, specjalność – surdopedagogika oraz Studiów Podyplomowych na Wydziale Historii UW. 

Przedmiotem jej zainteresowań badawczych jest historia szkolnictwa specjalnego, kształcenia nauczycieli, rozwój metod pracy w szkołach specjalnych oraz metod komunikacji wspomagającej i alternatywnej, działalność osób zajmujących się sprawami wychowania i kształcenia dzieci z niepełnosprawnościami, rozwój placówek dla dzieci z niepełnosprawnościami, wychowanie domowe, problematyka omawiana na łamach czasopism pedagogicznych okresu dwudziestolecia międzywojennego.

Monografia stanowi bogaty i cenny materiał faktograficzny. Szczególną zaletą pracy jest to, że w sposób przejrzysty i klarowny dokonana rekonstrukcja przeszłości, według wcześniej założonych przesłanek metodologicznych, została wzbogacona o interpretacje i wnioski Autorki, które mają pełne oparcie w konkretnych, przywoływanych materiałach, opisywanych faktach czerpanych ze źródeł normatywnych, narracyjno-relacyjnych, historiograficznych. Wiedza historyczna, jaką dzieli się z czytelnikiem Autorka, ma szczególną wartość, ponieważ może stanowić cenne źródło inspiracji dla działań innowacyjnych, ale też refleksji krytycznej nie tylko pedagogów, lecz także przedstawicieli władz oświatowych i wszystkich, którym bliskie jest zrozumienie złożoności omawianych problemów szkolnictwa specjalnego. 

Dr hab., prof. APS Małgorzata Kupisiewicz

Przedstawiona praca znacznie poszerza wiedzę w zakresie historii wychowania dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością i niedostosowaniem społecznym oraz wnosi nowe treści do dyskursu naukowego w zakresie powstania i rozwoju szkolnictwa dla takich uczniów. Szczególnie polecałabym książkę pracownikom naukowym, studentom, nauczycielom zainteresowanym historią wychowania, pedagogiką specjalną i szkołami dla osób z zaburzeniami rozwoju.

Dr hab., prof. SGGW Ewa Skrzetuska